HU Repository
HU Repository serves as an academic and research repository, offering a rich assortment of Haigazian Armenological Review research outputs along with publications from the Armenian Diaspora Research Center (ADRC) and Haigazian University Press (HU Press). Additionally, it hosts a repository of MA and MBA theses.
With a focus to meet the needs of scholars, students, and researchers within and beyond the Haigazian University community, our repository provides seamless access to a diverse range of scholarly materials. Whether you're delving into historical studies, exploring contemporary research topics, or seeking insights from thesis works, the HU Repository stands as a cornerstone for intellectual inquiry and collaboration.
Communities in Haigazian University
Select a community to browse its collections.
Recent Submissions
Armenian-Lebanese Youth and the Construction of Ethnic Identities
(2009) Arda Jebejian
Լեզուն մեծ հումք է էթնիք խմբաւորումներու ինքնութեան ընկալումը սերտելու: Ինքնութիւնը, որ բազմազան եւ փոփոխական է, կ'արտացոլայ եւ կը կազմուի լեզուին միջոցաւ:
Յօդուածը կը սերտէ 18-23 տարեկան լիբանանահայ երիտասարդներու ինքնութեանց ընկալումը՝ ի մասնաւորի անոնց լեզուական եւ մշակութային վարքին ընդմէջէն, որ իր ազդեցութիւնը կ'ունենայ անոնց ինքնութեան բնութագրումին վրայ:
Ինքնութիւն պատկանելիութիւն կը նշանակէ. ան նաեւ առնչուած է ընկերային յարաբերութիւններու: Միւս կողմէ, լեզուի միջոցով է որ մարդ կը յարաբերի, կը սորվի ու կ'արտայայտուի: Ուստի, ինքնութիւնը ինքնին ինքնութիւններու ցանց մըն է, որ կ'արտացոլէ այն բազմաթիւ առնչութիւնները, յիշողութիւնները, նուիրուածութիւնները եւ չքմեղանքները, որոնց մէջէն անհատը կը փորձէ թիավարել՝ վերապրելու եւ ապրելու մանաւանդ հայրենիքէն դուրս տարբեր միջոցներ որդեգրելով:
Սփիւռքեան բազմալեզու հաւաքականութիւններ գոյատեւումի կրկնակի մարտահրաւէրներ կը դիմագրաւեն: Լիբանանահայ երիտասարդներ հայերէն, արաբերէն, անգլերէն եւ ֆրանսերէն բառեր, դարձուածքներ կը գործածեն խօսակցութեան ընթացքին՝ պատկանելիութեան եւ բազմազան ինքնութիւններու խրթին վիճակ մը յառաջացնելով:
Յօդուածը կ'ընդգծէ լիբանանահայ երիտասարդներու տեսակէտերը, անոնց լեզուական, լիբանանեան, ազգային եւ սփիւռքեան փորձառութիւնները եւ պատկանելիութիւնները, եւ այդ բոլորին օգտագործումը՝ ինքնութիւն հիւսելու գործընթացին համար: Հայ, լիբանանցի եւ լիբանանահայ ըլլալ նոր նշանակութիւն կը ստանայ: Յստակ է, որ այս սերունդին կատարածը՝ իրենց տարբեր աշխարհներուն մէջ, իրենց տարբեր լեզուներով եւ պատկանելիութիւններով հաւասարակշռութիւն մը գտնելու փորձ է:
Քաղաքական երգիծանքը Գուրգէն Մահարու արձակում
(2009) Սերգէյ Աղաջանեան
Politics was one of the most controversial themes in the literary prose of Goorgen Mahary. Also, it was the reason for some of his most sour life experiences.
Maharis direct political comments revolve around a short time period, the early 20" century
One can rarely come across any political comments apart from this early 1900s period.
Mostly, Mahari's political comments refer to the political actors and party representatives of the period, and he reflects his views in a humoristic and sometimes satirical manner. These comments are based upon his own life experience, as he witnessed the development of the events related to the Armenian genocide, and the Turkish-Armenian I conflict. Indeed, Mahari's political satire is mixed with national and humanistic tragedy
In this article, the author highlights the various expressions of Mahari's political views and their evolution from his teenaged orphan years up to adulthood. During the early years Mahari's political views were based on superficial facts. However, at a later stage they were founded on his own life experience, which was intertwined with the developments in the pre- and post-Soviet republic of Armenia.
A basic tenet of his political views is that Mahari believed that Armenian interparty conflicts had a catastrophic impact on the Armenian political scene and left the nation undefended against the ferocious enemy. Mahari stresses that these conflicts consumed Armenian energy and served the enemy. As further evidence, Mahari highlights the success achieved in the Sardarabad battlefield when all the Armenians were united. On the other hand, he is not sure how welcoming he should be regarding the new state system, i.e. the Soviets, and is concerned how to exchange the current destination with the uncertain future promised by the Soviets. Having said that, Mahari is quite satirical towards the Armenian Revolutionary Party when he asseses the party teachings as mythical and unrealistic.
Mahari's political satire reaches a new height with his novel. Burning Orchards (1935-Done which touched upon Western Armenia and its faith, the Armenian Genocide and relevant topics. Aghadjanian notes that as long as these issues have not been resolved they will be matters of literary concern too.
Mahari's humour is scathing towards the Soviet system too, particularly as of the 1950s. when he notes the excitement that the building of Communism has already been established and that the glass of its windows is being fixed. Moreover, the tone further strengthens when he writes about Soviet political prisoners and the 'humanism' the Soviet rule surrounds these prisoners with.
Armenian Participation in the Lebanese Legislative Elections during the Presidency of Emile Lahoud (1998-2007) (Part I)
(2009) Zaven Messerlian
Հեղինակը հիմնուելով ժամանակակից լիբանանահայ, առաւել՝ Լիբանանի մէջ լոյս տեսնող մի քանի ֆրանսատառ եւ անգլիատառ թերթերու, հայկական թերթերու մէջ թարգմանաբար տրուած տեղեկութիւններու, ինչպէս նաեւ անձնական հաղորդակցութեամբ կուտակցուած տեղեկութիւններու վրայ, հանգամանօրէն կը ներկայացնէ Լիբանանի 2000 թուականի խորհրդարանական ընտրութիւններուն հայկական մանսակցութիւնը Պէյրութի, Հիւսիսային Մեթնի եւ Զահլէի ընտրաշրջաններուն մէջ:
1996ին, այս կամ այն ձեւով հնարաւոր եղած էր որ ազգային երեք կուսակցութիւնները մասնակցին ընտրութեանց միասնական թեկնածուներով Պէյրութի մէջ, վարչապետ Հարիրիի ցանկին վրայ: 2000ին այս հնարաւոր չեղաւ: Հարիրի ընդդիմադիր էր: ՌԱԿը եւ ՍԴՀԿի երեսփոխանին կողմնակիցներն ու անկուսակցականներ մտան Հարիրիի ցանկին մէջ, իսկ ՀՅ Դաշնակցութեան կուսակցականներով եւ անկուսակցականներով կազմած «Միասնականութեան Ցանկ»ը միացաւ վարչապետ Սելիմ Հոսսին, որուն մասնակից էր նաեւ ՍԴՀԿ Կեդրոնական Վարչութիւնը: Հարիրի եւ իր հայ ցանկակիցները՝ Յակոբ Գասարճեան, Սերժ Թուրսարգիսեան, Եղիա Ճէրէճեան եւ Ժան Օղասափեան յաջողեցան Պէյրութի մէջ: Միշէլ Մըրի ցանկին վրայ ՀՅ Դաշնակցութեան սեփական թեկնածուն՝ Սեպուհ Յովնանեան, յաջողեցաւ Հիւսիսային Մեթնի մէջ, իսկ Իլիաս Սքաֆի ցանկին վրայ ՀՅԴի որդեգրած թեկնածուն՝ Ճորճ Գասարճի, յաջողեցաւ Զահլէի մէջ:
Լիբանանահայ գաղութին մէջ առժամեայ լարուածութիւն մը տիրելէ ետք ազգային երեք կուսակցութիւնները զանազան առիթներով իրարու հետ կապեր պահեցին եւ Ապրիլ 24ի յատուկ միասնական ձեռնարկներ ալ կազմակերպեցին:
Էդգար Յովհաննիսեան. Ժամանակը եւ Գեղագիտութիւնը
(2009) Ծովինար Մովսիսեան
The rich and multifaceted output of the composer Edgar Hohannisyan (1930-1998). one of the unique and significant personalities of 20" century Armenian music, reflects the complex and conflicting reality he lived in. Hovhannisyan's unique musical thinking. fresh and all-embracing perception of the world, and firm esthetic principles are reflected in his works. His love for the arts, literature, dance and cinematography had a decisive role in the performances of his musical-theatrical, vocal-symphonic and chamber works.
The composer's rich output - comprised of almost all musical genres: opera. ballet. oratorio, cantala, symphony, concert, quintet, quartet, sonata, choir, romance, song, music for theatre and cinema - gives a full picture of his aesthetic principles. His analytical, in-depth articles touch upon issues related to music and have national, cultural, and aesthetic significance.
National culture and history, epic and emotional expressiveness characterize Hoshanmsyan's early compositions:
His ballets reveal his main aesthetical principle, which leads to creating a full foundation comprised of a literary-artistic libretto that grows into symphonic dramaturgy.
Reflections on ancient Armenian music are consistently present in Hovhannisyan's works: His multi-genre works are not only unique ideas of late 20* century neoclassicism and genre synthesis, but also an expression of the composer's unique philosophy and aesthetical perception of the world.
Vocal art and its expressional diversity occupied a primary place in Hovhannisyan's works. Addressing different genres and forms of the vocal art. Hohannisyan solved different esthetic problems. The secret of choir songs Yerevan-Erebuni, Sardarapat, Arpe-Sevan, Havots Lernerum is that he succeeded in finding the intonation key of his time Using Vahan Teryan's poetry, he enriched his music with esthetic generalizations worthy of a patriot, a lighting intellectual and a very sensitive lyricist.
The characteristic type of Hovhannisyan's works is neoclassicism, one of the most typical trends of music mentality of the late 20 century. Belief in the clarity of the classic form and his innate talent to feel the interesting and the exclusive allowed the composer to enrich classical clarity with innovative methods and complicated technological inventions.
In different years the composer led the Opera and Ballet Theatre of Armenia, the State Sons, and Dance Ensemble, ArmConcert. the TV and Radio Chamber Choir, and the Yerevan Conservatory. Deeply understanding the demands of new aesthetics and the whole palette of the means needed for their implementation, he always complemented all his administrative positions with well-defined objectives, making the sustainability and development of national values and traditions his primary goal. The philosophical thoughts of the composer-acsthetician were addressed in his published articles and interviews.
Sincerity is reflected in the Artist's thoughts about life, art, individual providence, and other eternal issues. According to Hohannisyan, an artist is different from ordinary mortals, as he can find his mission through internal feeling, trying to find the answers to the eternal philosophic questions in the reflection of the present and the past.
From Yeghern to Genocide Armenian Newspapers, Raphael Lemkin, and the Road to the UN Genocide Convention
(2009) Khatchig Mouradian
Ուսումնասիրութիւնը կ'անդրադառնայ հայկական մամուլին կողմէ օգտագործուած եզրերուն՝ երբ անոնք կը գրէին հայոց պատմութեան մեծագոյն ողբերգութեան մասին, եւ թէ՛ ե՛րբ ու ինչպէ՛ս «ցեղասպանութիւն» եզրը ընդգրկուեցաւ նման նիւթերու: Ուսումնասիրութիւնը կ'անդրադառնայ նաեւ հայ մամուլի արձագանգներուն՝ երբ ՄԱԿի Ցեղասպանութեան Ուխտը ծնունդ կ'առնէր 1948ին, ապա եւ յաջորդող տարիներուն ան կը վաւերացուէր այնպիսի երկիրներու կողմէ ուր աշխոյժ հայկական համայնքներ գոյութիւն ունէին:
Հեղինակը կը փորձէ պարզաբանել, ապա եւ կատարել հետեւութիւններ վերոյիշեալ հարցերուն մասին, ժամանակագրական կտրուածքով բաղդատելով Պէյրութի, Փարիզի ու Պոստոնի հայկական մամուլին մէջ 1920ականներէն մինչեւ մեր օրերը լոյս տեսած հայերէն ու անգլերէն յօդուածները:
Ուսումնասիրութիւնը ցոյց կու տայ թէ հայկական համայնքներն ու մամուլը՝ Ատլանտեանի երկու կողմերուն ալ, այդ եզրին ստեղծումի ու ակաեմական եւ դատաիրաւական կալուած մուտքի գրեթէ առաջին իսկ օրէն աշխոյժ մասնակիցներ էին Ցեղասպանութեան Ուխտին եւ այդ եզրին շուրջ ծաւալած քննարկումներուն: