Տատեանները, որոնք սկզբնական շրջանին ստանձնած էին վառօդափոշիի աղացքներուն վարիչի պաշտօնը, ժամանակի ընթացքին կարեւոր դեր մը խաղացին Օսմանեան Կայսրութեան ճարտարարուեստը զարգացնելու աշխատանքներուն մէջ։
Տատ Առաքել (ընտանիքին նախահայրը), Սիմոն Ամիրա Տատ–Խան, բայց յատկապէս Յովհաննէս Ամիրա Տատեան (1798-1868 թթ.) եւ անոր զաւակները, իրենց նորարարութիւններով ու հնարամտութեամբ յաջողեցան արդիականացման ճանապարհին վրայ դնել Օսմանեան ճարտարարուեստը, որուն համար յաճախ եւ արժանացան սուլթաններու գնահատանքին։
Տատեաններու նորարարութիւնը կը յայտնաբերուէր յատկապէս վառօդափոշիի աղացներու, մանածի, հիւսուածեղէնի, արուեստական մետաքսի, կաշիի, ջուրի մղիչներու եւ ճարտարարուեստի այլ մարգերուն մէջ։